Regisseur Ruben Ostlund (Bekend van The Turist en The Square) overtrof zichzelf met deze even scherpe als krankzinnige satire op het kapitalisme en het leven van de superrijken. De film werd overladen met prijzen, waaronder een gouden Palm en drie Oscarnominaties. De film bestaat uit drie delen.
In het eerste deel maken we kennis met twee jonge modellen: Carl en Yaya. Na een diner in een restaurant verzanden de twee in een discussie over de rekening. Het is typsisch Ostlund. Het is het is geestig en het ongemak druipt van het scherm.
In het tweede deel gaan Carl en Yaya als influencers mee op een luxe cruiseschip. Onder de gasten bevinden zich onder meer een Russische Oligarch die asociaal rijk is geworden door “shit” te verkopen; meststoffen. En verder een Brits echtpaar dat miljarden heeft verdiend in de internationale wapenhandel. De rijken zijn verschrikkelijk. Ze zijn verwend en kleineren het personeel met hun absurde wensen. Het is komisch, maar ondertussen diepe ernst: dit is hoe de wereld in elkaar steekt.
Woody Haroldson is onvergetelijk als alcoholistische kapitein. Lange tijd zien we hem niet. (Hij ligt straalbezopen in zijn hut.) Maar voor het ‘Captains Diner’ moet hij er toch aan geloven. Wanneer het schip vervolgens in een storm terecht komt, ontploft de film in een breed uitgemeten poep- en kots scene. Ostlund moet zich gigantisch vermaakt hebben bij het maken van deze hysterische scene over de ondergang van de (ditmaal ook letterlijk) stinkend rijken. Terwijl de drek door het schip stroomt, brallen de Russische oligarch en de Amerikaanse kapitein in bezopen toestand hun visie op de wereld in de intercom. De Rus gelooft in keihard kapitalisme en de Amerikaan blijkt grappig genoeg over gedegen kennis van het communisme te beschikken. Het schip zinkt en slechts enkelen van de opvarenden, een mix van passagiers en personeel, belanden op een onbewoond eiland. Een nieuw begin. Wat zal dit betekenen voor de machtsverhoudingen? Het antwoord laat zich bijna raden, maar laat ik maar niks meer verklappen. Want, hoewel het hoogtepunt in het middenstuk zit, bevat ook het derde deel nog genoeg voer voor gesprekken na afloop.
Want wat je ook van Triangle of Saddnes, vindt: hilarisch, smakeloos, ongemakkelijk, te complex of juist geniaal, onberoerd laat het waarschijnlijk niemand.